Mijn eerste echte week met de Merapi

Hele week stond zon beetje in het teken van de Merapi. Hoewel er ook tentamens waren, kwamen die eerder op de tweede plaats. Het is vooral het gevoel dat je niet weet of je zorgen moet maken. Het nieuws is in het Indonesisch en vaak heb ik zoiets van, ik ga me pas zorgen maken als ik er echt mee in contact kom.


Dinsdag; voor het eerst echt onder de as.

Vaak bleven we gewoon thuis en anders gingen we naar Ambarrukmo Plaza. In zo’n mall heb je geen lastvan as. Dinsdag echter moesten we tentamen maken op school. Onderweg kreeg ik constant asdeeltjes in mijn ogen ondanks mijn bril en helmkap. In het gebied rond mijn huis is het nog prima. Richting school wordt het steeds erger en je wilt zeker niet achter een busje of zo rijden, dan voelt het alsof iemand constant een asbak in je gezicht leeg gooit. Op school ligt er echt nog een dikke laag. Als ik mijn scooter parkeer en 2 uur later terug kom kan ik al een beste laag as van mijn scooter afvegen. De klaslokalen hebben geen deuren, en de ramen staan vaak open, dus zitten we vaak gewoon met mondkapjes binnen.


Woensdag; Verhoging evacuatiegrens

Woensdag ging ik met een halfwitte polo naar school. Op school aangekomen was mijn polo in ieder geval niet meer zo wit. Je zag paar grote asvlekken op. Onderweg naar huis begon het hard te hozen. We zijn toen gaan schuilen in de Hoka Hoka Bento restaurant, een japans fastfood restaurant. Na het eten hadden we nog een uur gewacht en toen maar besloten om een poncho te kopen aan de overkant. Ik heb hier veel harde tropische regenbuien meegemaakt, maar dit was toch wel de ergste. Zo’n harde gedonder, ik heb ze nog nooit zo hard gehoord. Later bleek dat de vulkaan was uitgebarsten terwijl we de toets aan het maken waren. Eerst dacht ik dat het wel mee zou vallen, immers was de Merapi al een week aan het spuwen, veel erger kan het toch niet worden? Maar ik had het helemaal mis. De uitbarsting was zodanig erg dat de evacuatie grens verhoogd was van 10 naar 15 km. Waar ik woon ligt het zon beetje 25 tot 30km vandaan dus had op dat moment niet het gevoel dat het gevaarlijk kon worden. Vanwege het feit dat we niet zo heel veel van meemaakten zijn we die avond wel gewoon uitgegaan naar Lucifer Bar en Club Liquid. Het feit dat we voorlopig geen tentamens meer hebben moest natuurlijk gevierd worden. Aan de ene kant wel raar dat we gewoon leuk uitgaan, aan de andere kant zitten we wel aan het randje van het rampgebied. Maar zoals ik al zei, heb dat nuchtere Hollandse houding. Zolang je het niet merkt, ga je er ook niet druk om maken.


Donderdag; Ik vroeg er blijkbaar om.

In de ochtend bleek dat de Merapi nóg harder kon spuwen. Om half 7 ’s ochtends werd as 7km de lucht in gespoten en door de wind tot 240km naar het westen neergedaald. Hiermee werd het officieel de ergste vulkaanuitbarsting sinds 1870. Uiteindelijk werd de evacuatiegrens verhoogd van 15 naar 20km. Toen merkte je dat het toch wel héél dichtbij kwam. Gedeelte van de Kaliurangstraat is daarmee ook geëvacueerd en dat is gewoon 15-20minuutjes op de brommer. In de avond kreeg ik uiteindelijk een sms van kim. Ze was op dat moment bij een paar vrienden in een studentenhuis in het noordelijke gedeelte van Jogjakarta (dus dichterbij de Merapi). Ze zei: Als je buiten staat hoor je de Merapi uitbarsten. Ik rende naar buiten en inderdaad. Het leek op gedonder, maar dan heel ver. Het leek ook op een soort avalanche, echt heel bizar. Niet te vergeten de zwavel lucht die er hangt. Het maakte de lucht nog dikker en zwaarder. Op TV bleek het vervolgens dat het gewoon de hele dag aan een stuk door was gaan uitbarsten. Na een tijdje begon het as en steentjes te regenen. Hier viel het nog mee, maar bijvoorbeeld op school lag er dik 5 cm as. Af en toe zag je beelden van straten die helemaal ondergesneeuwd werd. Straten waar je in 5 tot 10 minuutjes bent met de scooter. Later die avond werd het rustiger, het hield op met asregenen. Ik werd supermoe, toch maar uurtjes slaap gepakt.


Vrijdag

Je wordt wakker, internet ligt plat (nu niet meer dus), taxi’s rijden niet meer, geen food orders meer en als je naar buiten kijkt is het grijs. Gras is grijs, de daken zijn grijs de bomen zijn grijs en jammer genoeg mijn scooter ook. In ons gebouw is iedereen beetje paniekerig rond aan het lopen en aan het bellen. Is het veilig hier? Of moeten we weg? Dat krijg je met een zootje toeristen en buitenlandse studenten in een gebouw. Op tv zie je dat Jogjakarta is omgetoverd in een evacuatiekamp. Overal zie je inwoners met gekookt rijst en wat ander voedsel brengen. Iedereen helpt mee, het geeft je wel een goed gevoel over de bewoners van Jogjakarta. Er zijn helpcenters waar je als vrijwilliger heen kan. Aantal studenten die we kennen zijn dus op dit moment eten aan het rondbrengen en mensen aan het voeden. Het is ook zeker nodig aangezien, voordat de evacuatiegrens werd verhoogd naar 20km, waren er al bijna 150.000 mensen geëvacueerd.


We hebben zojuist een auto met chauffeur geregeld naar Jakarta. Ik, Kim, Joel en 3 Koreaanse meisjes gaan met ons mee. De rit van 12 uur gaat dan zo’n beetje 20 eu pp kosten. Thomas en Daan gaan met de ouders van Thomas mee en gaan een dag later weg. De ouders van Thomas waren een paar dagen geleden hier aangekomen maar hebben ook maar besloten om hun toer te cancellen en gewoon in Jakarta te blijven totdat ze terug kunnen reizen. Ik weet niet precies hoe lang we weg blijven. Jakarta is daarentegen ook niet 100% moeder natuur proof. Als het daar regent dan staat het daar onder water. Volgens mij sta je dan net boven je enkels in het water. Maarja sumatra is nog bezig om bij te komen van de tsunami en andere gebieden hebben geen international airport voor het geval dat... ;) Het wordt in ieder geval weer een avontuur.