Jakarta!

De laatste keer dat ik mijn blog bij had gehouden was vorige week vrijdag, in de tussentijd is er echt mega mega mega veel gebeurd! Tijd is iets wat ik helemaal niet meer bijhoud, ik ben nu in een totaal ander omgeving en ik ben constant dingen voor school aan het regelen. Met andere woorden, ik heb helemaal geen structuur of houvast meer in mijn dagelijks leven. Toen ik net mijn vorige blog las, had ik echt het gevoel dat het weken terug was dat ik het had geschreven.


Problemen, problemen, problemen…

Vorige week vrijdag waren er een aantal heftige discussies gaande, jammer genoeg had dat toen geleid dat mijn supervisor in Nederland het volgende zei: “School in Indonesië wordt afgebroken, ga zo snel mogelijk weg uit Yogyakarta en kom onmiddellijk naar huis.” Het moment dat ik de mededeling hoorde was ik helemaal verward. Hoe raar is het dat je het ene moment gewoon chill met zijn 5en in je woonkamer zit, tv staat aan, laptoppie op schoot, muziekje erbij, drankje en een snack, niks aan de hand… en vervolgens krijg je opeens te horen dat je zo snel mogelijk weg moet! Ik kon die nacht in ieder geval niet meer slapen. Ik wist niet wat ik moest doen aangezien ik niet wilde accepteren om vroegtijdig naar Nederland te gaan.

Het plan werd uiteindelijk dat we in ieder geval met zijn allen weg moesten uit Jogjakarta. Het werd toch wel erg gevaarlijk toen we hoorden dat de evacuatiegrens op 25km lag. Daarnaast bleek dat vele klasgenoten en leraren Jogjakarta al hadden verlaten. Iedereen die we toen nog tegenkwamen in Jogjakarta vroegen we waarom ze niet vertrokken en constant kregen we ongeveer hetzelfde antwoord “My whole family lives here, I will just pray” Met de gedachte; liever dat hun hele familie bij elkaar is als “het” gebeurd, daarnaast hebben ze buiten Jogjakarta niks.


Evacueren

De volgende dag (zaterdag) hadden we onze laatste chill- avond samen (Ik, Thomas, Kim, Daan en Joël). De ouders van Thomas waren weer aangekomen in Yogyakarta en we werden met zijn allen uitgenodigd voor een drankje en diner. Die avond lekker gepraat, drankje gedaan, gepoold en mega hard kunnen relaxen in het zeer mooie hotel; het was wel even wennen die luxe. Joël en Thomas zouden die avond nog gaan inpakken want zij zouden de volgende ochtend met de ouders van Thomas naar Bandung gaan.

Op zondag moest alles geregeld worden voor ons vertrek. Huis- en scooterhuur werden vroegtijdig stopgezet (we hadden nog tot eind van november). Tv-schotel + abonnement weggegeven aan onze begeleider Dedi, omdat hij ons zo onwijs goed had geholpen met alles (abonnement liep nog tot eind januari). Onze TV, koelkast, 3 grote dozen met eten en drinken, 10 zakken met kleding, beddengoed en handdoeken en een paar zakken met restdingetjes die we niet wilden meenemen hadden we bij elkaar geschraapt en hadden we aan de evacuatiekampen gedoneerd. Omdat ik nog steeds niet wilde accepteren om Indonesië te verlaten duurde het ook heel lang voordat ik begon met inpakken. Uiteindelijk toen ik wel moest inpakken begon het allemaal tot me door te dringen. Toen mijn kamer leeg stond had ik zoiets van “Koffer ingepakt, spullen weggegeven, huur opgezegd, school netjes afgehandeld… nu moet ik wel weg!”.

Die avond vertrokken we met een enorme bus. Er konden in zo’n busje 8 man mee + enorm veel koffers. Ik, Kim, Daan en 2 Indonesische vrienden Aden en Basto gingen mee. Aden en Basto hebben namelijk familie in Jakarta wonen. De driver was echt superaardig en kon zelfs een goed woordje Nederlands. Als we gewoon rustig Nederlands praten, konden we gewoon hele gesprekken voeren. Om 9 uur ’s avonds vertrokken we..


Selamat Datang Di Jakarta

… en rond 12 uur ’s middags kwamen we aan. Yohana, een Indonesische klasgenoot in Nederland, had ons aangeboden om bij haar ouders te blijven slapen totdat we weg konden. Haar ouders wonen ergens in de “suburb”. Op het moment dat we bij het huis aankwamen waren alleen de chauffeur en de housekeeper aanwezig. Ik en Daan sliepen in de guestroom en Kimberley in Yohana’s kamer. Hun huis is echt werkelijk prachtig, supergroot en de neighbourhood is gewoon rustig! Die dag hadden we de hele dag zowat geslapen en in de avond had de housekeeper gekookt voor ons en het was echt onwijs lekker.

De volgende dag hadden we eigenlijk al plannen gemaakt om de boel te verkennen in Jakarta, maar Daan kreeg opeens bericht dat hij die avond kon vliegen, dus stond die dag in het teken van zijn vertrek. We hebben dus maar rondgewandeld in de wijk, vervolgens geluncht en toen om 3 uur ’s middags vertrokken we naar het vliegveld. Na een rit van 2 uur waren we aangekomen at Jakarta Airport. Op het vliegveld hadden we Daan uitgezwaaid. Het was wel bizar dat het echt zo ver was; Indonesië is nu echt over voor een aantal. Op dat moment was Joël namelijk al in Singapore en Thomas zou de volgende dag naar Nederland vliegen.


Toeren!

Vanaf toen werd er dan veel getoerd. Aangezien Obama in Jakarta was voor 2 dagen, werd het ons afgeraden het centrum in te gaan.

Op woensdag bracht de chauffeur ons naar Bogor (Ik, Kim, Aden en Aldy). In Bogor zijn we naar een safaripark gegaan ergens in de bergen. Echt supervet dat de dieren zo dichtbij konden komen. In het park liepen zelfs gewoon olifanten rond! Daarna ergens op de top van de berg vlakbij Puncak Pass gechilled en genoten van het uitzicht.

Op donderdag waren ik en Kim naar Pondok Inga Mall gegaan. 2 supergrote malls connected by 2 skywalks. We hebben daar gewoon 4 uur rondgelopen! Vervolgens nog de film Megamind gezien en daarna in een chinees restaurant gegeten. Echt superlekkere Peking eend, tjasieuw ayam en kailan gegeten nom nom nom!... In die mall kwamen we Danny tegen (gozer die in het zelfde gebouw als ons sliep in Jogjakarta) We hadden geen idee dat hij ook in Jakarta was. Echt heel bizar dat je een bekende tegenkom in zo’n enorme stad. Precies op dezelfde plaats en dezelfde tijd.

Aangezien Obama al was vertrokken naar Zuid-Korea, stond vrijdag het centrum van Jakarta op ons programma. Daar de Monas bezocht, een monument middenin de stad. Daarna nog naar FX mall, dat was jammer genoeg niet zo boeiend…


Impressie dagelijks leven Jakarta

Het huis waar we in slapen voelt als een hotel maar dan beter! We zijn dan ook superdankbaar dat we zo goed terecht zijn gekomen hier. Toen we naar de mall en naar het centrum gingen mochten we zelfs gebruik maken van een van hun motors. De Vespa Piaggi en Aprilia Scarabeo staan altijd voor ons klaar. Misschien dat ik later deze week de Kawasaki Ninja mee neem ;) Superstylo natuurlijk, alleen hadden we toch aan het begin van: “Hoe gek moet je zijn om deel te nemen aan het verkeer van Jakarta”. Het is een beetje hetzelfde als Jogjakarta alleen zijn er 2 keer zoveel scooters, 20 keer zoveel auto’s, veel kuilen in de weg, soms staan de straten onder water (waardoor je ook nog eens de kuilen niet ziet), auto’s proberen overal zich tussen te wurmen, bussen stoppen plotseling midden op de weg, gekken op motors die mega snel doorheen scheuren, voetgangers die blindelings oversteken en daarnaast eindeloze files… En het helpt ook niet als je totaal niet weet hoe je moet rijden ;) Op de scooter doe je gemiddeld een half uur over een stukkie van 10km. Het klinkt allemaal erg enzo, maar ik vind het juist leuk. Ondanks dat je een uur onderweg ben om in het centrum te komen, voelt het als een kwartier. Je bent constant bezig met het verkeer! Daarnaast heb ik in de file genoeg aandacht gekregen van de dames vanwege mijn motortje ;)


Toekomstplannen

Ondertussen zijn Kim en ik constant bezig geweest met mailen en telefoneren naar school. Op maandag kregen we namelijk opeens het bericht dat school liever had dat we in Indonesië bleven om het af te maken. Beetje boos gereageerd natuurlijk aangezien we superveel spullen weg hadden gegeven en superveel geld weggegooid hadden, terwijl dit achteraf dus niet hoefde. Het plan is nu in ieder geval voor ons (Ik en Kimberley) om in Indonesië te blijven. We moeten daarvoor wel nog onwijs veel regelen en daarnaast moet de situatie in Jogjakarta veel veiliger zijn. Anders heb ik toch wel een normale Sinterklaas- en kerstviering dit jaar. Misschien dat ik dan toch op tijd ben voor je verjaardag Arjan ;)